Mazowsze, Mazowsze,
Rzeźbione przez polny wiatr!
Tyle wokół piachu,
że nie słychać kroków niedoli.
Błękitne strugi nieba spływają z chat.
Przydrożne Madonny,
ulepione z żalu,
jak z gliny,
patrzą w rzewną czerwień koralów
jarzębiny.
Daleko jest i szeroko!
Gdziekolwiek sięgnie oko,
idą równiny, płyną równiny, płaczą równiny.
